Dat je in ons landje geweldig kunt wrakduiken heb ik afgelopen weekend weer aan den lijve ondervonden. Waar je altijd van afhankelijk bent is het weer en dan met name van de wind. Boven windkracht 4 word het al een hachelijke zaak vooral voor diegenen die niet over zeebenen beschikken. Maar de weergoden waren ons zeer goed gezind want het was praktisch windstil de komende dagen, uniek, en dan ook nog volop zon wat wil je nog meer.
We gingen de groene plas op met duikschip de “Redbad” vanuit Harlingen hoewel de heer Redbad uit historisch oogpunt een nogal bedenkelijke reputatie heeft was daar op het schip gelukkig niets van te merken. Het enige wat overheerste was het vooruitzicht om met een heel rustige zee en met goed weer te gaan wrakduiken, Een rustige zee kan betekenen; goed zicht onderwater!!
Ik moet bekennen dat de eerste duik die we maakten vlak onder Terschelling nogal te wensen overliet en dus werd al snel beslist dat we naar dieper water moesten dus verder de plas op!
En dat was bingo zeker meer dan 10 meter zicht en ook nog op een onbekend wrak, voor deze bemanning dan, diegenen die er op gedoken hadden waren razend enthousiast. Het was een stoomschip uit Scandinavië met enorme ketels en het was een joekel van een wrak. Omdat ik deze duik had over geslagen omdat ik me niet fit voelde was ik natuurlijk zeer gebrand om de volgende duik wel te maken .
Er werd besloten om de volgende dag naar een Duitse voorpostenboot te gaan uit WW2, naam onbekend, die nog mooi intact was en die als kadootje ook nog een kanon op de voorplecht heeft. Volgens Hille van Dieren (Terschelinger wrakexpert) de enige nog die er nog een heeft. Een voorpostenboot is een omgebouwde visserboot die door de Duitsers van een kanon werd voorzien en zo andere boten de weg moest wijzen door mijnenvelden, wat niet altijd goed ging.
Op de locatie aangekomen waren de verwachtingen hoog gespannen vooral omdat de kleur van het water veel goeds deed vermoeden qua zicht!! Ik sprong als derde duiker over boord, het wrak was reeds vastgemaakt aan de Redbad, Zo’n kleine 10 meter onder mij zag ik al afdalend aan het touw de gele vinnen van Anton en eenmaal aangekomen op het wrak bleek hoe goed het zicht was; zeker meer dan 10 meter!!
Het afdaaleind was door Bert en Jurgen, zoals beloofd, vast gemaakt aan het kanon dus dat was een mooie binnenkomer. Na deze te hebben bewonderd werd er verder afgedaald naar de bodem. Op zo’n 25 meter je zat nu midden in het wrak wat een mooi doorkijkje opleverde met hele scholen vis. Door de geringe afmetingen van het wrak, 50 meter, kon je het wrak in een keer beduiken we gingen met zijn drieën naar het achterschip waar we nog een joekel van een kreeft tegenkwamen en ondertussen alles afzochten naar souveniers.
Achter aan de reling moesten nog zeemijnen bevestigd zijn maar deze waren helaas onder het zand verdwenen. Door de diepte van het wrak duurt zo’n duik natuurlijk veel te kort, de computer is onverbiddelijk, je hangt zo weer aan het touw en je kijkt nog een keer om je heen. Zo vredig als ze er nu bij ligt met zoveel geweld moet ze zijn gezonken.
Wat een ervaring,geweldig!!