Nadat de barbecue vorig jaar niet was door gegaan vanwege het gebrek aan inschrijvingen was er dit jaar zat animo. Dit waarschijnlijke mede door het springkussen.
De planning was om rond 13.00 te beginnen met de ongevalssimulatie maar vanwege de toen al aanwezige gezelligheid liep dit iets uit. We troffen het met het weer aangezien de zon heerlijk scheen bleef iedereen -die aan de kant bleef staan- gelukkig droog.
In de eerste situatie mocht ik het slachtoffer spelen. Als eerste kreeg ik een briefing van Björn wat ik nou eigenlijk moest spelen. Vervolg
ens mochten mijn buddy Robert en ik inchecken bij duikleider Ben en mochten we het water betreden. Na zo’n 2 hele minuten gedoken te hebben bleek mijn ademautomaat kuren te vertonen en ben ik helaas aan de oppervlakte gekomen met een stel volle longen. Op dat moment ging ik out en lag mijn leven volledig in handen van mijn buddy en de omstanders. Zoals een echte buddy hoort te doen heeft ‘ie me keurig naar de kant gebracht waar hij me samen met Sander mijn materiaal afgedaan heeft en het droge op sleepte. Het geheel liep allemaal wat chaotisch, maar het is niet voor niets een oefening. Gelukkig werd er al snel 112 gebeld en werd er zuurstof toegediend.
In de tweede simulatie gingen de 1* duikers (2*-in-opleiding) Jeroen & Almar samen te water. Helaas wat klungelig want Almar was er met zijn hoofd niet helemaal bij waardoor hij niet alleen zijn vinnen vergat, maar ook zijn ademautomaat en bril vond hij niet nodig. Gelukkig kwam zijn altijd alerte buddy Jeroen er op tijd achter en konden ze toch hun duik nog beginnen. Helaas voor Almar speelde de drukte hem parten en schoot hij vanaf 10 meter met een noodgang naar boven. Bovengekomen kon hij de kant op gedragen worden en kon er gereanimeerd worden.
De derde simulatie werd weer gedaan door Robert en mij. Ditmaal was Robert het slachtoffer en mocht ik er lekker bij zwemmen. Onder water werd Robert niet goed en dook helemaal in elkaar. Zijn benen schoten de lucht in en hij deed niks anders dan krampachtig zijn buik vasthouden. Voor zover dat lukte heb ik Robert naar boven geholpen. Vanaf dat moment begon hij te kermen en te jammeren van de pijn. Met hulp van Sander heb ik hem -nog steeds schreeuwend- naar de kant gebracht. Vanaf daar werd hij al vrij snel overgenomen en kon ik de assistent-duikleider Sander snel informeren over wat er precies gebeurd was. Nadat de alarmdiensten gebeld waren bleek dat hij flink getafeld had, een fles cola meester had gemaakt en daarom last had van kramp. Onnodig 112 gebeld, maar beter een keer te vaak dan een keer te weinig!
Na alle hectiek was het tijd om te eten! Onze eigen slager Harry had voor een stapel vlees gezorgd, en ook aan alles wat er bij hoorde was gedacht! Met z’n allen heerlijk gegeten en gedronken, en kon alles nog eens nabesproken worden.
Voor mij de eerste keer dat ik aan zoiets mee kon doen. Erg leuk, maar zeker ook zéér leerzaam! Organisatie, bedankt!