Begin april met ons drieen een weekje naar de zon dachten wij maar bij aankomst op het vliegveld daar, alles wat er was maar geen zon. Er waren op Tenerife het weekend daarvoor zeven mensen omgekomen door het noodweer. En dit was er nog een staartje van. Hebben wij weer dachten we, koud en waaien, ook de tweede dag begon zwaar bewolkt. Wat te doen? Toch maar naar die bijeenkomst met die hostes. Wat we normaal eigenlijk nooit doen maar met Maike een ritje in de bus was toch een leuk tijdverdrijf. Blijkt daar tijdens die bijeenkomst iemand van duikcentrum MA diving een praatje te houden. Dus na dat praatje ik naar die man toe en direct maar een duik voor Albertha en mijzelf geboekt. Was blij dat ik bij dat verhaal van die hostes weg kon! We werden die middag bij ons appartement opgehaald en naar het duikcentrum gebracht. Daar werd keurig naar brevettering en ervaring gevraagd en aan de hand daarvan een duik gepland. Albertha zou eerst een op een met een instructeur naar een diepte van ongeveer 14 meter, en daar zou genoeg te zien zijn. En dat bleek ook wel. Een heel mooi “huisrif” met mooie lavaformaties waar altijd wat gebeurt. Er was haar gezegd dat er wel eens haaien zouden kunnen zitten en op de terugweg jawel hoor het bekende haaiengebaar werd geseind en daar lag een Angelshark half onder het zand. En ze mocht hem aaien!! Zal ik wel of zal ik niet vertelde ze, toch maar wel en toen werd het ineens een stuk warmer in het pak!!! Een hele ervaring want het beest was ruim 2 meter en dat betekent toch een redelijk bek met tanden. Ondertussen was de zon ook doorgebroken en de temperatuur met het humeur een stuk gestegen. Eerst even lekker lunchen en daarna zou ik gaan duiken.
Mijn eerste duik was ook bij het huisrif alleen wat dieper. Erg mooie wereld daar bij een overhangende rots op 25 meter die ze de kathedraal noemen waar grote Tandbaarsen Baracudas en Tonijnen boven ons zwommen. Ook nog een Inktvis en een aantal Murenen gezien. Van de ene lavarots naar de andere over een kale zandvlakte waar je dan zomaar een stelletje Sephias tegen komt. Maar mijn tweede duik zou het helemaal gaan worden, met de boot naar Waikiki zoals ze die stek noemen. Een stroomduik, afgezet worden en een heel stuk verder weer worden opgepikt, had ik nog niet eerder meegemaakt. Was maar goed ook want het stroomde behoorlijk. We zouden tot ongeveer 30 meter. En we moesten af en toe boven ons kijken was er gezegd voor Baracudas en Tonijnen dus dat deed ik af en toe en toen ik het weer een keer deed zag ik een Mantarog aankomen van een meter of 5. Ik dook met een nederlandse buddy waar ik gelukkig vlak naast zwom en ik gaf hem een stoot om tenminste een bevestiging te hebben van wat ik zag want ik geloofde mijn ogen niet. Ik dacht altijd dat ik daarvoor naar Australie of zo moest. De duidelijke karakteristieke kenmerken waren goed te zien; de grote vleugels en “armen” en lange dunne staart en natuurlijk de witte onderkant met de kieuwen. Voordat we echter het andere buddypaar met de gids konden waarschuwen was hij alweer ins blauwe hinein. Al met al hadden we hem misschien maar 20 seconden gezien maar hij staat op mijn netvlies gebrand zoals hij daar over ons heen vloog. Toen wij weer op de duikbasis waren wilde de gids het nog steeds niet geloven en pakte de boeken erbij, of wij die gezien hadden en hij wees een Stingray aan. Nee we hadden toch echt die zwart met witte Manta gezien. Hij dook er al 5 jaar en had er nog nooit een gezien. Dus bij die tweede duik heb ik het maar gelaten want mooier kon het toch niet worden. De een een Haai de ander een Manta, eerlijk verdeeld dacht ik.
