6 oktober we gaan een jeepsafari maken want op Bali is véél meer te zien. Je kunt natuurlijk zelf een auto huren maar je laten rijden kost hier weinig meer en dan kun je zelf ook van het uitzicht genieten. Het gaat hier te ver om alle mooie plaatsen te benoemen, op het eind van het verhaal noem ik het eea. en ben je er in geïnteresseerd dan zou ik een reisgids oid er op na slaan.
Wij waren hier voor de vierde keer en hadden voorheen al veel gezien. Maar goed de jeepsafari, dat je in deze auto’s gaat rijden geeft al aan dat je de geplaveide wegen gaat verlaten en inderdaad dat gebeurde ook. Nu is het niet zo dat je de wegen met die van ons kunt vergelijken, maar onze bospaden zijn nog uitstekend bij de hier onverharde wegen. We maakten een rondrit met als hoogtepunt een bezoek aan een dorpje in het Batur meer waar nog ca 300 mensen wonen welke tot de autochtone Balinezen gerekend worden. Deze mensen hebben vrijwel geen contact met de andere bewoners van Bali en om er te komen zul je ook met een bootje over het meer moeten varen. De meeste reisgidsen vermelden wel dat deze groep mensen hier wonen, maar dat je er niet kunt komen. Het lukte ons mbv een lokale gids om er wel te komen.
En waarom wil je hier dan zo graag naar toe ten eerste uit een stuk nieuwsgierigheid maar ook omdat deze mensen hun doden op een heel bijzondere manier ‘begraven’. Vlak buiten hun dorp is een door rotsen afgesloten gedeelte waar een boom staat waarvan voor zover bekend maar één in heel Zuid Oost Azië bekend is. Qua vorm is het een héél grote treurwilg welke een geur van sandelhout produceert. Het is beslist niet een boom van deze familie maar dat terzijde.
Indien één van de bewoners is overleden dan wordt het stoffelijk overschot onder deze boom geplaatst en binnen drie weken is op de beenderen na alles vergaan.
Nu zou je denken dat het hier beslist zou stinken maar de geur van deze boom neutraliseert alle stank en je ruikt totaal niets van ontbinding. Wij zagen de restanten liggen welke daar ca drie weken lagen en inderdaad het enigste was nog wat kleding, haar en beenderen maar voor de rest niets. Nu zullen de daar aanwezige ratten ook wel het eea er toe bijdragen maar toch. Als een persoon wordt bijgezet worden al zijn persoonlijke dingen om het graf heen geplaatst, zo zag je daar diverse pannen, potten, kammen, tandenborstels etc. liggen. Ik zag er zelfs een simkaartje van een mobieltje liggen, het mobieltje had hij/zij schijnbaar nog nodig in het hiernamaals want die lag er niet meer en daar is vermoedelijk een andere provider.
Het getal twaalf is hier heilig er liggen twaalf graven naast elkaar en is er weer iemand overleden dan worden de restanten van het eerste graf bij elkaar geharkt en op een hoop gegooid. Je zou denken dat er op een gegeven moment een enorme berg van beenderen etc. zou liggen, maar dat is niet waar. De plaats waar deze restanten liggen is vlak bij een zeer schuine helling en wanneer er zoals een paar keer per jaar een stortbui komt worden al deze restanten in het meer gespoeld. Dit meer is van vulkanische oorsprong en heeft een zeer hoog zwavel gehalte en volgens onze gids zijn de beenderen na twee weken volledig opgelost en is er niets meer over.
Het ‘tot stof zult u wederkeren’ is overal ter wereld gelijk, de manier waarop verschilt nogal eens. Het geheel was zeer indrukwekkend en iedereen was naderhand onder de indruk van hetgeen we gezien en gehoord hadden. Vervolgens gingen we naar een koffieplantage waar koffieplanten groeien waarvan de vruchten door de civetkat worden gegeten.
De pitten die door de katten worden uitgepoept worden geroosterd en dit levert de ‘kopi luwak’ koffie op wat vlg. kenners de lekkerste koffie is maar ook de duurste. Één kilo van deze bonen kost ca $ 2000,= en wereldwijd wordt er per jaar maar ca 200 kilo van geproduceerd.
Na een hobbelende terugrit kwamen we weer in het hotel aan, ’s avonds een bezoek aan een ander restaurantje ook hier een uitstekende keuken.
De volgende dag maar even rustig aan want het is tenslotte vakantie, het zwembad en strand zijn beide zeer uitnodigend.
