Op woensdag 29 september gaan we, Grietje en ondergetekende, in het begin van de morgen richting Schiphol aangezien we daar uiterlijk 11.00 uur moeten inchecken voor de vlucht die om 14:00 uur vertrekt.
De avond van te voren alles gewogen en nagegaan wat kan er thuis blijven en wat moet er beslist mee. Tot de laatste categorie behoorde beslist mijn duikuitrusting en ook die was nog gestript. Zo bleven mijn octopus en backplate van het stabjack thuis en was mijn eerste trap voorzien van de DIN aansluiting omdat de beugel van de INT aansluiting extra gewicht op de schaal brengt. De zwembadflippers kunnen het hier prima doen en dat scheelt weer een paar schoentjes. Een duikcomputer weegt ook minder dan een console dus ook die ging mee. Toch een tropenpak van 3 mm en geen shorty omdat je tijdens het fotograferen wel eens tegen vuurkoraal oid aan kan komen en je armen en benen daarom volledig bedekt moeten zijn. Alles met alles zit ik voor mijn duikuitrusting beneden de 7,5 kg. Daar zit mijn camera, onderwater behuizing, externe flitser, lenzen, batterijen en oplaadapparatuur nog niet bij, maar die doen we in de handbagage.
Bij het inchecken worden alleen de koffers gewogen en men doet zoals blijkt niet moeilijk over een kilootje extra. Afgelopen voorjaar toen we naar de Canarische eilanden waren geweest deed men al moeilijk over een paar ons, maar die vlucht wordt als continentale vlucht gerekend en Bali is intercontinentaal en men is daar wat soepeler mee. Bij de controle wordt wel alles uitvoerig bekeken, maar na een beetje tekst en uitleg mag alles aan boord.
Om 14:00 uur vertrekken we voor een vlucht van ruim 11 uur naar Hong Kong. Voor zulke lange vluchten moet je je blik op oneindig zetten en maar hopen dat ze leuke films aan boord draaien om op deze manier de tijd door te komen. En ach een aantal films, diverse leesbladen en een hazenslaapje later sta je dan ’s morgens om 7 uur plaatselijke tijd in Hong Kong. Hier moeten we tot ca 10:00 uur wachten voordat we voor een vlucht van ruim 4 uur naar Den Passar / Bali vertrekken.
Dan is het even op je tanden bijten, visum betalen: wachten, ander loket een regiment stempels halen: wachten, controle van je bagage: wachten etc., maar dan kan de vakantie ook echt beginnen.
Het hotel is een oase van rust en al snel zitten we op een luie stoel onder een parasol aan het strand. ’s Avonds toch redelijk vroeg plat want de 6 uur tijdverschil laten zich dan wel merken. Als we opstaan is het inmiddels al vrijdag en na het ontbijt ga ik me eerst maar eens bij de duikbasis BIDP melden. Het gros van de mensen die ik hier van de vorige keren heb leren kennen is nog steeds hier werkzaam en ook voor hun is die Nederlander met z’n witte haar niet onbekend.
